Չգիտեմ ինչո՜ւ, դեռ պատանեկիկ,
Համբուրում էի խաչքարերն այնպէ՜ս,
Երբ մայրիկիս հետ ես՝ ոտաբոբիկ՝
Վանքի սարն էի ելնում գառի պէս:

Հիմա էլ սրտանց համբուրում եմ դեռ,
Բայց հիմա գիտեմ, թէ ինչո՛ւ համար.
Ես համբուրում եմ, ո՜վ նախահայրեր,
Քարից լույս կերտող ձեր ձեռքը ճարտար:

Որ վայրի ու բիրտ ժայռերի վրա
Ոգու տարերքն է հրաշագործել,
Եվ համբուրելով սուրբ հետքը նրա՝
Անմահությունն եմ համբուրում ես ձեր…
                                                    Հ․Շիրազ՝  Խաչքարերը