Ոսկեպարը տարածաշրջանի հնագույն բնակավայրերից մեկն է։ Ոսկեպար անունն ըստ որոշ աղբյուրների հիշատակվում է չորրորդ դարից։ Այդ նույն անունն են կրում հովտով հոսող գետը և հովիտը եզերող լեռնաշղթան։ Ոսկեպարը եղել է Ոսկեպար գետի ողջ հովիտն ընդգրկող Կանգարք գավառի կենտրոնը։
Գլխավոր էջ » 2012 Հունիս 15 » Սահմանամերձ գյուղի անսահման խնդիրները
01:24 Սահմանամերձ գյուղի անսահման խնդիրները | |
Սահմանամերձ գյուղի անսահման խնդիրները Ճակատագրի բերումով Ոսկեպարը դարեր ի վեր եղել է սահմանամերձ բնակավայր և Ոսկեպարի պատմությունն առաջին հերթին մաքառումների պատմություն է: ԵՎ համար մեկ խնդիրը գյուղի համար եղել ու մնում է գոյատևումի խնդիրը: Խնդիր, որը միայն զենքով ու պատերազմելով չես լուծի: Ապրելով սահմանի վրա հակառակորդի հրազենի ուղիղ նշանառության տակ պետք է կարողանալ նաև աշխատել, գործել, կառուցել... Մի խոսքով՝ գոյատևել: Իսկ թե ինչ է պետք գոյատևելու համար, ոսկեպարցին վաղուց գիտի, գիտի դարերի իր փորձից... Բայց՝ գիտենալը դեռ քիչ է, որովհետև շատ ու շատ հարցերի լուծման բանալին երբեմն <<յոթ կապանքի տակ է>>, մեզ անհասանելի... Այսօր Ոսկեպարն ունի գրեթե բոլոր այն խնդիրները, որոնք առկա են Հայաստանի շատ բնակավայրերում և դրան գումորած սահնանամերձ բնակավայրին առանձնահատուկ կենսական կարևոր հիմնահարցերը: Մինչև 90-ականների պատերազմը Ոսկեպարը մի ծաղկուն բնակավայր էր՝ ողջ աշխարհին հայտնի իր աշխատասեր ու գործունյա զավակներով: Դեռ պատերազմից հետո էլ մի որոշ ժամանակ Հայաստանից դուրս էլ էր հայտնի: Այն աստիճան, որ հասարակ ավտոտեխսպասարկում անցկացնելու համար ոսկեպարցիներից բարձր ,,մուծում,, էին պահանջում: Բայց արտագաղթ կոչվածը իր գործը տեսավ և այսօր նախկին համբավից սոսկ հիշողությունն է մնացել և մեր ոսկեպարյան հպարտությունը, որ թույլ չի տալիս մեզ խոստովանելու իրականությունը... Իսկ իրականությունն, իրոք, շատ է տխուր: Մինչ պատերազմը գյուղն ուներ շուրջ 330 տնտեսություն, իսկ այսօր գյուղում հազիվ 160 դուռ է բացվում, որոնց մեծ մասը ծերեր են՝ մի ոտքը... 70-ականներին գյուղի 8-ամյա դպրոցը շուրջ 315 աշակերտ ուներ, իսկ այսօրվա 12-ամյա դպրոցում աշակերտների թիվը 100-ի չի հասնում... Տխուր է իհարկե և ցավալի: Ցավալի է նաև, որ գնալով կտրվում է կապը արտերկրում ապրող մեր հայրենակիցների հետ: Բայց, ինչ արած, դա է իրականությունը և ստիպված ենք հաշտվել ու ապրել այդ իրականությամբ: Խնդիրներն իրոք շատ-շատ են, այնքան շատ, որ թվարկելն անգամ անիմաստ է թվում: Բացի այդ՝ թվարկելուց ի՞նչ օգուտ, այդ խնդիրները լուծման կարիք են զգում, որը ոչ մեկ օրվա և ոչ մեկ մարդու գործ է... Եվ ոչ էլ հույս պետք է տածել, որ առկա խնդիրների մասին խոսելուց հետո որևէ մեկը վերևից կամ ներքևից պիտի գա ու այդ հարցերը շտկի: Չէ՛, ջանըմ, մեր խնդիրները ուրիշը չի գալու լուծի: Հույս չունենաք: Հույսներս մենակ մեր վրա պիտի դնենք, նրանց՝ որ մնացել ենք գյուղում, էն էլ ոչ թե նրա համար ենք մնացել, որ չենք կարողացել գնալ, այլ՝ չենք ուզեցել... | |
|
| |
| Մեկնաբանություններն ընդամենը՝: 1 | |
|
| |
