Ողբամ մեռելոց, կոչեմ ապրողաց

Հայոց Մեծ եղեռնի զոհերի հիշատակին

  << ՈՂԲԱՄ ՄԵՌԵԼՈՑ, ԿՈՉԵՄ ԱՊՐՈՂԱՑ>> ․ Այս խորագիրն էր կրում Հայոց Մեծ եղեռնին նվիրված միջոցառումը Ոսկեպարի միջնակարգ դպրոցում։ Միջոցառումն սկսվեց Հայոց  ածխարհի չքնաղ լուսաբացի պատկերով։ Այնուհետև  մեր տեսադաշտում հայտնվում է հայ մայրիկի լուսեղեն կերպարը՝ մանկիկը գրկին, և առավոտ լուսոյի ներդաշնակությամբ  սկսվում է մի գեղեցիկ մենախոսություն։ Արևագալը ի՞նչ խորհուրդ ունի, ավետու՞մ է, թե՝ գուժում ապակե,- մտորում է նա և աղաչում աստծուն, որ եթե չար բան պիտի կատարվի, ապա իր զոհողությամբ փակվի  ամեն ինչ։  Այնուհետև սկսվում է մայրիկ փիլիսոփայական խոհը բարու և չարի հավերժական պայքարի մասին և ցավով է նշում, որ մարդու երազանքը  կիրականանար, եթե մարդը ապրեցնելու համար մարդուն օգտագործեր նույնքան խելք, որքան գործածել է սպանելու  համար մարդուն։ 

    Անհիշելի դարերից ի վեր անլռելի զանգի նման հնչում է բարության պատվիրանը՝ ՄԻ՛ ՍՊԱՆԱՆԵՐ, սակայն ավա՜ղ, երի՛ցս                                                                     ավաղ, կայենները չանսալով այս պատվիրանին սպանում են, սպանում են, սպանում են․․․ ԻՆՉՈՒ՞․ Հայ մայրիկի հարցը մնում է                                                     անպատասխան ։ Ու գործում է չարը, քանզի բարության պատվիրանը անզեն էր, ինչպես որ Աբելն էր անզեն, իսկ սատանայական                                                   <<սպանի՛ր>> ցուցումը զինված էր, ինչպես որ Կայենն էր զինված։ Այս խոհերով էլ հայ մայրիկը մոմ է վառում ու հեռանում։ Հայ                                                        մայրիկին մարմնավորած Ալվարդ Նասիբյանը առանձնահատուկ հուզմունքով էր կատարում այս պատասխանատու դերը։

   Նրանից ետ չէին մնում նաև մյուս աշակերտները՝ Մանե Գևորգյանը, Անի Նասիբյանը, Նարեկ Ստեփանյանը, Աննա Սարատիկյանը                                                           և մյուսները։ Երեխաներն իրենց մանկական շուրթերով նզովեցին   թուրք մարդասպաններին։ Այնուհետև բոլոր աշակերտներն ու                                      ուսուցիչները մոմ վառեցին՝ խնկարկելով անմեղ զոհերի հոգիների համար։ http://voskeparidproc.do.am/